Hoe hard gaat het eigenlijk met de opwarming van de aarde?

Gepubliceerd op 20-10-2016 om 06:58

20 oktober 2016 – De Correspondent zet rond het van kracht worden van het Klimaatakkoord van Parijs ‘wat basale feiten’ rond het klimaat op een rij, keurig gedocumenteerd. ‘Om niet te vergeten dat er nog ongelofelijk veel moet gebeuren, óók nu de goede intenties uit het Verdrag van Parijs officieel beleid worden.’ Een nogal somber stemmend overzicht.

Jelmer Mommers van De Correspondent schrijft: ‘(…) Nadat voldoende landen het verdrag hadden bezegeld, noemde President Obama het een ‘mogelijk keerpunt’ in de geschiedenis van de mensheid. ‘Dit geeft ons de best mogelijke kans om de ene planeet die we hebben te redden. Met optimisme en vertrouwen en hoop, laten we zien dat het mogelijk is.’ En er is inderdaad veel mogelijk. De overschakeling naar een duurzaam energiesysteem is, bijvoorbeeld, in volle gang. Mensen zullen zich leren aanpassen aan de opwarming, op manieren die we nu nog niet kunnen overzien.
Maar het risico van al deze mooie woorden is dat we vergeten dat de opwarming voorlopig doorzet, en dat de risico’s toenemen naarmate het kwik stijgt. Het probleem is ook dat we de 2 graden vrijwel zeker gaan passeren, wat het Verdrag van Parijs daar verder ook over zegt: zolang landen hun commitments niet omzetten in welhaast revolutionaire klimaatactie, blijft het bij woorden. In deze explainer zet ik daarom wat basale feiten over de ongeëvenaarde opwarming op een rij. Om niet te vergeten dat er nog ongelofelijk veel moet gebeuren, óók nu de goede intenties uit het Verdrag van Parijs officieel beleid worden. (…)’

161020-grafiektemp

Uit het overzicht van De Correspondent:

2016 is op weg het warmste jaar ooit te worden. Het vorige record stond op naam van 2015, dat 2014 van de troon stootte. De marges waarmee de records sneuvelen, nemen toe.
De afgelopen dertig jaar verdween zeker de helft van het ijs op de Noordpool. Alle klimaatmodellen voorspellen later deze eeuw een ijsvrije Noordpool. Dat zal de opwarming verder versterken, omdat water meer warmte opneemt dan ijs.
De CO2-concentratie maakte in 2016 de grootste sprong sinds de metingen begonnen.
Als we rekening houden met het feit dat er wereldwijd nog gretig wordt gebouwd aan nieuwe fossiele-energie-infrastructuur – nieuwe olieputten, nieuwe gasleidingen, nieuwe kolencentrales – kunnen we veilig concluderen: die 2 graden gaan we passeren.
Als de uitstoot stopt, gaat de opwarming door. Zelfs als we nu op de ‘stopknop’ zouden drukken, duurt het nog duizenden jaren voordat een nieuw evenwicht is bereikt. De vraag is hoe bewoonbaar de planeet aarde dan nog is.
Volgens de meeste modellen koersen we nu af op een opwarming van ongeveer 4 graden in 2100, met ‘extreme hittegolven, afnemende wereldwijde voedselvoorraden, verlies van ecosystemen en biodiversiteit, en levensbedreigende zeespiegelstijging.
Klimaatverandering verergert natuurrampen, vluchtelingenstromen en conflicten over voedsel en water. Het is alsof we de volumeknop van bestaande problemen harder zetten.
De meeste gevolgen treden geleidelijk op. Denk aan de verzuring van oceanen, het afsterven van koralen, het smelten van gletsjers, de toenemende druk op ecosystemen en het groeiende risico dat soorten verdwijnen.
Als we alle fossiele brandstoffen op aarde verbranden, kunnen we op zeker 10 graden stijging in 2300 rekenen. Zover zal het hopelijk niet komen, maar zelfs met de maatregelen die overheden nu nemen, is er nog een onaangenaam grote kans van ongeveer 10 procent dat de temperatuur wereldwijd uiteindelijk met meer dan 6 graden stijgt.
Een extreem scenario van 5, 6 of 7 graden opwarming kan leiden tot de onbewoonbaarheid van grote delen van de wereld, met extreme water- en voedseltekorten en de mogelijke migratie van miljarden mensen. De hitte in grote steden kan ondraaglijk worden, het Middellandse Zeegebied kan een woestijn worden en restanten van tropische orkanen kunnen West-Europa bereiken.
Dit is geen waarschijnlijk scenario. Maar het probleem is dat we er maar één keer op kunnen gokken dat het allemaal zal meevallen (en de kans daarop is klein).